Kuchnia polska dwudziestolecia międzywojennego była zróżnicowana i eklektyczna - łączyła w sobie polską tradycję wyrosłą na gruncie szlacheckim, elementy kuchni kresowej, francuską nutę i zapożyczenia z kuchni żydowskiej. Była wielosmakowa i różnobarwna - jak pejzaż społeczny niejednorodnej etnicznie Drugiej Rzeczypospolitej. Przechodziła też gwałtowne przeobrażenia wymuszone nowymi warunkami ekonomicznymi, w tym pracą zarobkową kobiet, oraz rozwojem cywilizacyjnym. Zwłaszcza w miastach polubiono nowoczesne, proste i szybkie potrawy, zgodne z zaleceniami dietetyków. Kuchnia ziemiańska zmieniała się wolniej. Tu nadal gotowano - tłusto, ciężko i pracochłonnie - choć zapewne bardzo smacznie.

Olka i Joszka na pewien czas muszą zniknąć, a skalpele zamienić na... noże kuchenne. Mają nadzieję, że wszystkie nieporozumienia szybko się wyjaśnią, a oni będą mogli powrócić do swojego życia. Jednak czas płynie, a tak się nie dzieje. Para kardiologów przystosowuje się więc do nowego zawodu: otwierają bistro, które przebojem wdziera się na bydgoski rynek gastronomiczny. Mimo sukcesów odnoszonych w nowym zawodzie Aleksandra i Joachim tęsknią do Starego Morsa, swojego ordynatora oraz do zabiegów i operacji kardiochirurgicznych. Ordynator obiecał im, że niedługo do niego wrócą i ze wszystkich sił stara się ten powrót przyspieszyć. A Olka i Joszka mają jeszcze jeden atut - najpotężniejszą broń. Jest nią przyjaciel ze studiów, pewien tajemniczy policjant, członek tajnej jednostki specjalnej, specjalizującej się w walkach z mafią.