O Cesarii, jakiej nie znamy, o jej fascynującym, niełatwym życiu opowiada Elżbieta Sieradzińska. Przyjaciółka? Cesaria nie użyłaby tego słowa. "Siostra. A co, niepodobna?" - żartowała, czasem "matkując" swojej Elisabeth, to znów pozwalając jej troszczyć się o siebie.
Te wspomnienia skrzętnie gromadzone przez dziesięć lat prywatnych spotkań z Evorą w czterech stronach świata, tworzą niepowtarzalny portret jednej z największych artystek w historii world music .
To okraszona wieloma niepublikowanymi zdjęciami opowieść o muzyce, trudzie i sensie istnienia. I o potrzebie miłości. Opowieść o kobiecie, która boso podbiła muzyczny świat i stała się legendą, a mówiła o sobie "jestem po prostu Cesaria"
Nie robiła nic, by zjednać sobie publiczność, prasę i krytyków, a i tak uwodziła wszystkich. Jej wejściu na scenę towarzyszył szczególny dreszcz emocji, a otoczony nimbem tajemniczości i egzotyki image tworzyli nie specjaliści od marketingu, a naturalność, autentyzm i charyzma. Do historii muzyki wniosła splin nostalgicznych morn i żywiołowość colader rodem z zapomnianych przez Boga i ludzi Wysp Zielonego Przylądka. Nie zmieniły jej ani sława, ani pieniądze, ani Grammy. Pozostała zwyczajną afrykańską kobietą z niezwyczajnym głosem i talentem, upartą i niekonwencjonalną.
To biografia niezwykła i niosąca nadzieję - jak morny Cesarii. Kto nie lubi bajki o Kopciuszku, zwłaszcza gdy nie jest bajką?