Najbardziej osobisty portret słynnego kompozytora po jego śmierci.Autorka jest dziennikarką, która przeprowadziła z Kilarem najwięcej wywiadów prasowych. Ich znajomość wybiegała jednak poza spotkania zawodowe. Znana i nagradzana poetka, autorka znakomitych reportaży, wielokrotnie odwiedzała dom Kilarów, także za życia żony kompozytora. Łączyła ich niezwykła więź, której efektem jest znajomość domu, inspiracji i najgłębszych motywów działalności autora nie tylko muzyki filmowej. Szczególnie przejmująca jest opowieść o umieraniu pana Wojciecha - nieznane dotąd fakty z ostatnich chwil przed śmiercią to prawdziwa lekcja pokory wobec tajemnicy życia.Mocna, poruszająca literatura faktu.

Niezwykle utalentowana malarka portretów i aktów, skandalistka, ikona ery jazzu.Urodziła się w Warszawie w 1898 roku w bogatej rodzinie należącej do elity kulturalnej. W czasie rewolucji październikowej uciekła z mężem, prawnikiem Tadeuszem Łempickim, do Paryża, gdzie zyskała sławę jako twórczyni charakterystycznych portretów i aktów. Prowadziła bardzo aktywne życie towarzyskie, a liczne romanse - zarówno z mężczyznami, jak i kobietami - sprawiły, że małżeństwo zakończyło się rozwodem. Wkrótce wyszła ponownie za mąż za bogatego austriackiego barona Raoula Kuffnera i przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych. Eksperymentowała z formą, między innymi abstrakcją geometryczną, jednak krytycy zdecydowanie więcej uwagi poświęcali ekscesom jej prywatnego życia niż twórczości, a ona zrezygnowała z wystawiania swoich prac. Zmarła w Meksyku.Dopiero niedawno talent Tamary Łempickiej odkryto na nowo. Zaczęto wymieniać ją wśród wielkich twórców epoki, a jej obrazy zawisły w domach Madonny, Barbry Streisand czy Jacka Nicholsona. Jej La Musicienne osiągnęło kilka miesięcy temu na aukcji w Nowym Jorku cenę przekraczającą 9 milionów dolarów, stając się tym samym najdrożej sprzedanym polskim obrazem.Laura Claridge - urodzona w 1952 roku autorka biografii m.in. Normana Rockwella. Uzyskała tytuł doktora na uniwersytecie w Maryland, wykładała literaturę w koledżach w Karolinie Południowej oraz na Akademii Marynarki Wojennej USA. Pisze do "Wall Street Journal", "Boston Globe", "Vogue’a". Mieszka wraz z mężem w stanie Nowy Jork.

Daisy Hochberg von Pless (de domo Maria Teresa Oliwia Cornwallis-West) - była angielską arystokratką. Niezwykle urodziwa (uchodziła za jedną z najpiękniejszych kobiet swojej epoki) blondynka o błękitnych oczach i zgrabnej figurze, ubrana w najmodniejsze toalety ze słynnych w tamtych czasach domów mody, swobodnie czuła się na europejskich dworach, dyplomatycznych salonach, uzdrowiskach odwiedzanych przez międzynarodową socjetę. Wszędzie tam, gdzie spotykali się dobrze urodzeni, bogaci i sławni...Dzięki Edwardowi VII na balu w Londynie poznała swego przyszłego męża, dziedzica olbrzymiej fortuny, Jana Henryka XV, księcia pszczyńskiego, hrabiego Hochberg i pana na Książu. W 1891 r. w Londynie, w Opactwie Westminsterskim, odbył się ślub Jana Henryka XV i młodziutkiej Marii Teresy, zwanej pieszczotliwie Daisy.Piękna Angielka jednak nigdy nie czuła się dobrze w ojczyźnie męża - sztywna etykieta pruskiego dworu, pozbawione wdzięku i swobody życie niemieckich wyższych sfer męczyło i nużyło Daisy. Wśród pruskich dam przypominała "motyla w otoczeniu szarych ciem i brzęczących much" - jak pisał jeden z jej adoratorów. Ponad dwadzieścia lat, jakie upłynąć miały od ślubu Jana Henryka z Daisy do I wojny światowej, były dla pięknej księżnej czasem nieustającego karnawału. Jej uroda jaśniała pełnym blaskiem, górno- i dolnośląskie dobra Hochbergów dostarczały środków, by prowadzić tryb życia godny władczyni. Znała wszystkich i wzajemnie była znaną wszystkim w najwyższych sferach Europy. Przyjaźniła się z królową Wielkiej Brytanii, Aleksandrą, jej mężem, królem Edwardem VII, cesarzem Wilhelmem II, a młodziutkim córkom rosyjskiego cara Mikołaja II udzielała rad w kwestiach balowych toalet.Nie znalazła szczęścia w małżeństwie z Janem Henrykiem. Urodziła mu trzech synów, dbała o rodowe posiadłości, organizowała wytworne przyjęcia, ale, jak sama napisze "miłość nigdy nie nadeszła".Lata wojny sprawiły, że mocno już ostygłe uczucia książęcej pary - definitywnie wygasły. W 1923 r. nastąpił oficjalny rozwód. Wtedy też, korzystając z pamiętników, jakie prowadziła od dziewczęcych lat, napisła swoje wspomnienia Taniec na wulkanie (1927). Wśród zwykłych ludzi prawdziwa historia z życia arystokratki bywającej na królewskich dworach, damy serca ostatniego niemieckiego cesarza, cieszyła się poczytnością. Natomiast wielu przedstawicieli najwyższych sfer poczuło się dotkniętymi szczerymi i bezkompromisowymi słdami Daisy o ludziach z jej środowiska. Jej wspomnienia są wspaniałym dokumentem epoki. Pisze w nich nie tylko o sobie, rodzinie, dzieciach, ale również o modzie, zwyczajach, polityce i skandalach obyczajowych.Nie jest znana dokładna data ani okoliczności śmierci Daisy Hochberg von Pless. Według jednej wersji zmarła w roku 1943, inna zaś podaje jesień 1944. Jest też opowieść, że kiedy Armia Czerwona była blisko, Daisy ukryła się w Wałbrzychu i tam zakończyła swoje życie, wiosną 1945 r. Nie wiadomo, gdzie spoczywa ani także co się stało z jej legendarnym naszyjnikiem z pereł...

Porywająca historia żydowskiej nauczycielki tańca wplątanej w drugowojenny koszmar.
Rosie uczyła tańca w całej zachodniej Europie. Nim skończyła dwadzieścia pięć lat, zdążyła stracić ukochanego w wypadku lotniczym, poślubić niewłaściwego mężczyznę i znaleźć pocieszenie w ramionach innego. Gdy do władzy doszli naziści, przeszła przez kilka obozów koncentracyjnych, ale energia, niewiarygodna zaradność i żywiołowy urok pozwoliły jej przetrwać - lekcje tańca udzielane esesmanom stały się przepustką do życia. Spośród tysiąca dwustu osób, które przybyły jednym transportem wraz z nią do hitlerowskiego obozu w Auschwitz, przeżyło jedynie osiem.
To niezwykłe, naznaczone miłością, zdradą i niezwykłą determinacją życie staje się dla autora - jej bratanka, kluczem do odkrycia własnych korzeni. Łącząc w całość wojenne zapiski, fotografie i listy ciotki, Paul rekonstruuje dramatyczną historię, z której przebija optymizm i wbrew śmiertelnej grozie dnia codziennego - fascynujące ukochanie życia.

Paul Glaser urodził się krótko po wojnie w Holandii. Pełnił między innymi funkcję dyrektora szpitala psychiatrycznego, brał także udział w zakładaniu muzeum historii druku, regionalnego teatru oraz montessoriańskiej szkoły średniej.

Porywająca historia żydowskiej nauczycielki tańca wplątanej w drugowojenny koszmar.
Rosie uczyła tańca w całej zachodniej Europie. Nim skończyła dwadzieścia pięć lat, zdążyła stracić ukochanego w wypadku lotniczym, poślubić niewłaściwego mężczyznę i znaleźć pocieszenie w ramionach innego. Gdy do władzy doszli naziści, przeszła przez kilka obozów koncentracyjnych, ale energia, niewiarygodna zaradność i żywiołowy urok pozwoliły jej przetrwać - lekcje tańca udzielane esesmanom stały się przepustką do życia. Spośród tysiąca dwustu osób, które przybyły jednym transportem wraz z nią do hitlerowskiego obozu w Auschwitz, przeżyło jedynie osiem.
To niezwykłe, naznaczone miłością, zdradą i niezwykłą determinacją życie staje się dla autora - jej bratanka, kluczem do odkrycia własnych korzeni. Łącząc w całość wojenne zapiski, fotografie i listy ciotki, Paul rekonstruuje dramatyczną historię, z której przebija optymizm i wbrew śmiertelnej grozie dnia codziennego - fascynujące ukochanie życia.

Paul Glaser urodził się krótko po wojnie w Holandii. Pełnił między innymi funkcję dyrektora szpitala psychiatrycznego, brał także udział w zakładaniu muzeum historii druku, regionalnego teatru oraz montessoriańskiej szkoły średniej.

Autobiograficzne sceny z życia Moniki Jaruzelskiej to pełna ironii, dowcipu, ciekawych obserwacji opowieść o dorastaniu u boku sławnego ojca i budowaniu własnego "ja". Jak pisze Monika Jaruzelska w rozdziale wstępnym: Nie ma w mojej książce etosu ani patosu. Każdy, kto spodziewa się gloryfikacji czy też politycznych uzasadnień, do których winna być zobowiązana córko komunistycznego dyktatora, może poczuć się rozczarowany. To jest opowieść o normalnej rodzinie, choć uwikłanej historycznie. Napisana z perspektywy najpierw dziecka, potem dziewczyny, a na końcu dojrzałej kobiety.

Pierwsza książka o Jerzym Treli - wielkim polskim autorze i wyjątkowym człowieku.
"Do pracy trzeba podchodzić uczciwie. Jak się robi letnio, to i sztuka wychodzi nijaka" - Jerzy Trela.
Jerzy Trela zagrał w swoim życiu około trzystu pięćdziesięciu ról - teatralnych, filmowych i telewizyjnych, współpracował z najwybitniejszymi reżyserami i aktorami różnych pokoleń. Kojarzony z rolami w repertuarze romantycznym oraz młodopolskim ( Dziady, Wyzwolenie, Sędziowie ) zagrał również wiele ról komediowych i charakterystycznych.
Przez ponad trzydzieści lat kształtował pokolenia aktorskie, ucząc w krakowskiej Państwowej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego - w latach 1984 -1990 był rektorem tej uczelni. Przez całe życie związany z Krakowem, w latach 1970 -2014 był aktorem Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej.